De Drie Biggetjes

Er was eens, heel lang geleden, een mama varken die drie zoontjes had. Mama varken was maar een simpele verkoopster bij Best Silver en ze had het steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen. Papa varken was immers een jaar geleden gestorven en die bracht, als tricycle-driver zijnde, nog wat extra pesootjes in het laatje.

Papa varken nam echter regelmatig shabu en zo kwam het dat hij op een dag dacht, dat hij Superbig was. Die dag kwam er, volgens hem, een bus vol bandieten aangereden. Uiteraard moest hij, als help van het dorp zijnde, deze boevenbende stoppen. Hij ging op het midden van de straat staan en met zijn rechter voorpoot wilde hij de bus tot stilstand brengen, wat uiteraard niet lukte. De bus reed gewoon door en papa varken bleef achter als koteletten, worsten en spek.

Enza past niet in een notendop

In de hete zomer van 2008 was ik, nadat ik een getrouwde sukkelaar was geweest, een arme sukkelaar geworden. Ik leefde van hier en daar wat klusjes in het zwart, waar ze me nooit een tweede maal vroegen. Ik heb altijd al twee linkerhanden gehad, moet je weten. Zo was ik een keer ergens een waterlek gaan reparen, waarna de vrouw des huizes – zo heb ik nadien vernomen- vooraleer de keuken te betred
 en een zwempak diende aan te trekken.

De dag dat ik Enza Diafarri opnieuw ontmoette, had ik nog tachtig Euro op zak en was het nog een tweetal weken vooraleer ik aan de volgende klus moest beginnen.
Dit verhaal werd inmiddels gepubliceerd. Indien u meer wil lezen, kan u dit bestellen op http://www.stefansweb.webs.com/

De Kier

Vroeger, toen ik nog klein was

Zo’n jaar of vier

Keek ik bij papa en mama

Stiekem in de slaapkamer

De deur stond immers op een kier

De vrouw die haar nagels nog moest lakken

Peter Selie en zijn dertienjarige zoon Leander wandelden het Centraal Station van Antwerpen binnen. Peter was een rijzige veertiger met kort haar à la Sam Gooris, een neus in de stijl van Herman Brusselmans en een ferme kin waarop Raymond Van Het Groenewoud jaloers zou zijn. Voor het overige was hij een knappe man à la Johnny Depp. Hij werkte als directeur– generaal bij een firma die toestellen produceerde waarmee de gezondheidstoestand van muizen kon worden gemeten. Dat ging zo: een muis werd in het toestelletje gelegd en plusminus drie seconden later kon de gezondheidstoestand van het diertje afgelezen worden.
Dit verhaal werd inmiddels gepubliceerd. Als u meer wil lezen, kan u dit verkrijgen op http://www.stefansweb.webs.com/

Een broodje aap

Die middag bleek er tussen mijn smos hesp enkel hesp te zitten. Geen mayonaise, sla, komkommerschijfjes, hardgekookt ei of plakjes tomaat. Kortom, geen smos. In feite was het dus een broodje hesp. Mijn collega Anne Wally (geen familie van), die wilde dat haar mooie lijntje de moeite waard bleef om naar te kijken en zoals iedere middag een ‘broodje gezond’ had besteld, kwam dan weer verbijsterd tot de conclusie dat tussen haar halve, bruine baguette helemaal niets lag. Uiteraard nam ik de telefoon om de broodjeszaak die dit had geleverd te contacteren, hoe zou je zelf zijn. Vervolgens kreeg ik een hele uitleg waarom de leveringen die dag in het honderd liepen.